طوطی

صبح که از خواب بیدار شدم دیدم طوطی مرده. دلم به‌حالش سوخت... خیلی...

هفته پیش گربه و کلاغ باهم متحد شدن و بهش حمله کردن. بعد از خونه مادربزرگه که مخمل و کلاغه باهم دست‌به‌یکی کرده بودن تا جوجهه رو کلاغه بخوره (که درنهایت مخمل رضایت نداد) در تاریخ برای بار دوم این اتحاد صورت گرفت. قفس رو تراس بود و بالاخره بالش رو شکستن. اونقدر درد داشت که تصمیم به خودکشی گرفت و شروع کرد به نوک زدن به سینه خودش و .... بهرحال به موقع رسوندنش دامپزشکی و باندپیچی و ... . تو این مدت هم خوب بنظر می‌اومد ولی بیحال شده بود. تخمه جلوش میگرفتیم خوب می‌شکست. تو آبش عسل حل کرده بودم خوب می‌خورد. آنتی‌بیوتیک‌هایی که دکتر داده بود رو تو سرنگ حل کرده‌بودیم و به خودش می‌دادیم. دیشب گذاشتیمش تو قفس تا یه مقدار قدم بزنه. سعی کرد مثل گذشته از در و دیوار قفس بالا بره. مدام بالا می‌رفت ولی سر می‌خورد و می‌افتاد پایین. با نوکش سعی می‌کرد خودشو نگه داره ولی کم می‌آورد. دیشب قبل خواب یه بار دیگه رفتم نگاش کردم. سرش رو برگردونده بود زیر بال سالمش. از گوشه چشمش داشت نگاه می‌کرد. خیلی مظلوم... بشدت مظلوم... همه غرورش شکسته شده بود... احساس می‌کردم از سعی اطرافیان واسه زنده نگه داشتنش ناراحت بود. البته همه دوست داشتن زنده بمونه واسه دل خودشون... واسه سر و صداها و ادا بازی‌های این بیچاره تا باهاش سرگرم باشن. دیشب علیرغم میل باطنیم تو دلم رضایت دادم که خلاص شه.... وقتی دیگه نمی‌تونه حتی یه قدم بالا بره... با همه رنگهای قشنگ و طوق رو گردن و دم بلندش...

دلش شکست...

تموم شد...

امروز یه‌جا خوندم "آدم ها را از آنچه درباره دیگران می گویند بهتر می‌توان شناخت تا از آنچه درباره خود می گویند".

باید برگردم نوشته‌هام رو بخونم ببینم من کی‌هستم!