سلام درویش

روزهایی نه سخن‌ خوانا بود و نه قلم‌ شنوا، امروز انگار سخن شنوا و قلم خواناست... ناگهان صدایی اومد که از خواب بیدار شدم. همه‌جا نسبتاً تاریک و بی‌صدا بود که احساس کردم یه سایه از پشت پنجره رد شد. لعنت بر شیطون... اصلاً حوصله دزد یا هر دیوونه‌ دیگه‌ای رو نداشتم. دستم رو بردم طرف کشوهای چوبی. کارد ضامن دار رو همیشه رو میذارم که دم دست باشه. برش داشتم و پتو رو زدم کنار رفتم طرف در و آروم ضامن کارد رو آزاد کردم. کلید رو چرخوندم و رفتم یه سری تو راهرو زدم. به تیغه کارد نگاه میکردم که نزدیک 15 سانت بود. تو دلم گفتم اگه بزنیش بدبخت شدی می‌برنت دادگاه دهنتو سرویس میکنن... رفتم رو پشت بوم یه نگاهی انداختم ولی خبری نبود که نبود. تیغه رو خوابوندم و برگشتم تو. ظاهراً اونقدر هیجان داشتم که از فرط سرحالی فکر می‌کردم که ساعت باید حداقل 6 باشه... نگاه کردم دیدم 3 صبحه. مجدداً گرفتم خوابیدم و از اینکه مجبور نشدم کار دست کسی بدم خوشحال بودم.

بعد از مدتها (که اصلاً نمی‌دونم چند وقته) حرف زدم. خیلی هم حرف زدم. نمی‌دونم چی گفتم ولی فکر میکردم به کم خوردن،‌ کم خفتن، کم گفتن... به یمن تنهایی و فشار کار اینروزا بالاجبار توفیق اجباری در هر سه دارم. یاد حرف حضرت علی افتادم که می‌گفت اگر خودتو در معرض گمان بد گذاشتی نباید از اینکه به تو شک کنند ناراحت بشی. مثل نقطه ای که در یک ترکیب محدب منطقه موجه برنامه‌ریزی خطی دنبال حالتی بگرده که حتی‌الامکان خود گوشه‌ها نباشه. اما بعضاً infeasible میشم. شاید خودمو رسوا می‌کردم ولی مثل آهویی که تو چنگال شیر با کمال میل تسلیم میشه، آگاهانه هرچه که شاید گفتنش نیازمند ناآگاهی باشه رو به زبون آوردم. حداقل، درویش من بود و حداکثر، منم شیخ کلمه‌گو...