انسداد مشاعر

در محل کارم مردی هست خوش‌چهره، خوش‌لباس، تمیز و مرتب که عهده‌دار نظافت زمین و خالی نمودن سطل‌های زباله است. او بسیار حرف می‌زند. مجبور شدم مدتی به او روی خوش نشان ندهم تا رهایم کرد و ارتباط ما درحد سلام و احوالپرسی خلاصه شد. صحبت‌هایش مسیر مشخصی نداشته و صرفاً می‌خواهد آن فک بی‌صاحابش را بجنباند. وی رسماً دهن می‌گاید. مخ این را می‌خورد بعد میاد بیرون مخ دیگری را و... درکل منتظر است که فقط چراغ سبز ببیند. گویی هیچکس با او لب به کلام نگشوده و وی این فرصت را غنیمت می‌شمارد. هرچه می‌خواهم به این مسائل بی‌توجه و مراقب ذهن فضول باشم نمی‌شود. سریع این پرسش در ذهنم شکل می‌گیرد که چرا برخی با همکاران و غریبه‌ها بیشتر صحبت (یا مصاحبت) می‌کنند تا با هم‌خویش خویش. چرا به غریبه‌ها بیشتر ابراز محبت می‌کنند تا به مادر، پدر، برادر، خواهر و یا حتی همسر. من خود زمانی یکی از همین‌ها بودم. چرا؟ چرا می‌خواهند خود را آنطور نشان دهند که دیگران دوست دارند ایشان را آنگونه ببینند. اگر صحیح است پس به نشان دادن و صحبت‌های قشنگ بسنده نکنن و زندگی شخصی خود را نیز بر همین منوال پیش ببرند. اگرنه... در منزل فرد دیگری هستند و تغییر منزلیان کاری بس دشوار بوده و آن شخصیت مضمحل دوست‌داشتنی جمعی احمق‌تر از خویش را نمی‌توان به نمایش گذارد، پس بهتر است تعدیل به خرج داده و نزدیکترین حالتی که به شخصیت و فرهنگ خویش می‌یابند اختیار کرده و خود را از تعارض و دیگران را از انسداد اعصاب برهانند. بیاد می‌آورم زمانی را که با یک نفر زیاد صحبت می‌کردم. آن زمان بیشتر از آنکه راهنمایی بخواهم شاید گوش شنوایی می‌خواستم تا برایش دستنوشته‌هایم را بخوانم. گرچه او نیز با تمام تلاش مرا چون کودکی نظاره‌گر بود و حرف‌ها و نوشته‌هایم را کلمه به کلمه شنوا. چرا اینقدر حرف می‌زدم؟ بنظرم اول از همه تحت فشار بودم و هیچ راه حل منطقی برای رفع مشکلاتم پیدا نمی‌کردم. حتی توان فرافکنی هم نداشتم. دوم اینکه نمی‌خواستم با واقعیات زندگی روبه‌رو شوم و مشت بر در بسته می‌کوفتم به این امید که باز شود غافل از اینکه در خانه کسی نبود در را بگشاید. نمی‌دانم با چه اراده‌ای عزم جزم کرده‌بودم تا دهان خود را کاملاً سرویس کنم. سوم آنکه شنونده من یکی از اولیای خدا بود و یک مـأمن مورد اعتماد. می‌دانی که می‌توانی هرآنچه می‌خواهی به وی بگویی.

قصد ندارم خود را توجیه کنم و دیگری را مقصر. ولی کلام این عزیزان از هر دری سخنی بوده و ما نیز نعوذبالله اولیای خدا نیستیم. بنظرم کم گفتن از کم خوردن و کم خفتن بسی مهمتر است.

من اما جزء مردمانی که از کمبود محبت و یا هم‌صحبت رنج می‌برند و بدنبال گوشی هستن تا خود را خالی کنن و یا بدنبال کسی هستن تا با او و یا او با آنها سخن بگوید، نیستم. تصور می‌کنم شخصیت، هویت و شعورم چیزی غیر از اندیشه محیط و قضاوت دیگری است. نمی‌دانم شاید هم اشتباه می‌کنم.

خداوندا تو خود مرا بر مسیری که نیکو میداری قرار ده ولی جان مادرت قبلش ظرفیت ما رو هم ببین و یا صبوری لازم را در ما پدید آر!